به گزارش تایم آرامش؛ از زمانی که قانون سقف قراردادها به طور مستقیم در فوتبال ایران اجرا شد، تا سال ها بعد که این قانون لغو شد اما به نحوی هزینه های مالی باشگاه ها به دلیل اوضاع نه چندان مساعد اقتصادی مورد کنترل نهادهای نظارتی قرار گرفت، آپشن ها نقش ویژه ای در قرارداد بازیکنان با باشگاه های خود ایفا کردند. به گونه ای که آپشن ها راه دررویی می شدند برای بازیکنانی که در قراردادهای رسمی شان در سازمان لیگ، نمی توانستند ارقام دلخواه خود را به ثبت برسانند.

به عنوان مثال یکی از عجیب‌ترین آپشن های قراردادهای موجود در زمان قانون سقف قراردادها، دادن میلگرد و ضایعات آهن به جای بخشی از قرارداد بود. به این ترتیب که بازیکنی که مثلاً ۵۰۰ میلیون تومان می‌خواست، هنگامی که سقف قراردادها ۳۵۰ میلیون تومان بود، قراردادش به این شکل بسته می‌شد که باشگاه ۳۵۰ میلیون برای آن بازیکن به صورت نقدی در نظر می‌گرفت و ۱۵۰ میلیون تومان اضافه نیز با حواله میلگرد پرداخت می‌شد. البته حواله میلگرد روی قرارداد حرفه‌ای بازیکن نوشته نمی‌شد و بیشتر در حکم قراردادهای زیرمیزی بود. همین ازدیاد قراردادهای زیرمیزی و مخفیانه در نهایت سازمان لیگ را بر آن داشت تا بیخیال سقف قرارداد شود تا حداقل همه چیز شفاف شود.